Lieve Cake,
Zoals je ziet heb ik een speciale blog aangemaakt voor jou! Ik dacht dat vindt je vast niet erg en de titel is ook zo geinig: Lieve(r) Cake.
(voor mensen die nu verkeerd zitten en mijn andere blog zoeken om die broodnodig te lezen klik hier)
Om antwoord te geven op jouw blog (ik heb genoten!) ben ik ook in mijn verleden gaan graven en tegelijkertijd mezelf gaan afvragen wat de voorwaarden zijn voor die '15 minutes of fame'... Ik kan wel wat momentjes bedenken maar het probleem is dat ik waarschijnlijk de enige ben die ze nog weet. Het is, neem ik aan, een voorwaarden dat anderen ze ook nog weten, want anders heb je geen fame, toch Cake. Publiek heeft niets te maken met 'en public' en tegelijkertijd ook weer wel. Moeilijk.
Zeker weet ik dat 'de most imbarrassing moment' en de '15 minutes of fame' iets met elkaar te maken hebben. Onsterfelijk word je tegenwoordig op youtube en facebook. Zo herinner ik me een filmpje van een Engelse jongen die een poging deed schrikdraad aan te raken, hilarisch en in 1 klap zijn zijn 15 minutes opgebruikt. Of een conservator van het Maritiem Museum te Rotterdam die een stukje ging varen... Nou kijk eens bij 1.34 minuten... Bye bye imago and hello Fame!
Mijn jurkjes moment (zie blog: kansloos) staat niet op de gevoelige plaat en zo heb ik er meer, nooit vastgelegde momenten die als volksvermaak prima zijn maar voor mij wat minder. Net als jij heb ik oliedomme, oncharmante en hakken brekende capriolen in mijn archief zitten. Daarnaast heb ik een repertoire net niet stoere momenten; deze is de meest erge: een avond in de Oude Haven waar ik het lumineuze idee kreeg om te gaan varen met windkracht 9. Ik had een klein sleepbootje (opduwer) met een 1 cilinder motortje uit 1923 die deze storm 100% zeker niet aan kon. Ik wilde indruk maken op een jongen waar ik verliefd op was, dus wij tegen alle regels in zo hup de Maas op. Je denkt vast: wat levensgevaarlijk en ontzettend dom! Nou dat bedacht ik me ook wel, onder de Erasmusbrug. Bij de Veerhaven gaf ik me gewonnen en zijn we van boord gegaan. Het bootje heb ik daar achtergelaten en met die jongen is het nooit echt wat geworden. Achteraf gezien was het spelen met de dood, waarom? Geen idee... In eerdere blogs vertel jij over hoe de dood er echt uitziet. De grens tussen leven en dood heeft niets te maken met windkracht 9 en mooie mannen en toch gaf mij die avond een kick: ik leef! Kijk dan! Kom maar op dan, je krijgt mij niet klein!
Vroeger wilde ik beroemd en onsterfelijk (of boer) worden. Ik was dol op de verhalen van Napoleon en vond het echt niet hoog gegrepen toendertijd. Veroveraar, dat was pas een beroep! Lullig dat ik in mijn puberteit mijn toekomst heb moeten bijstellen om er uiteindelijk achter te komen dat er maar 2 zekerheden zijn in dit leven: death and taxes. Onsterfelijk worden is maar voor een paar geflipte kunstenaars, musici en dictators weggelegd.
Waarom willen wij eigenlijk beroemd worden, al is het voor 15 minuten? Hebben we pas echt geleefd als we herinnerd worden? Omdat de dood zo eindig is? Ik denk van wel, gewild en ongewild onsterfelijk worden, denk jij van niet Cake?
Terwijl ik daar over mijmer komt die ene mevrouw weer boven drijven (dat klinkt een beetje lullig...), die de dood tegenkwam in een waterbassin van een hotel. Het is de hele wereld overgegaan, jammer dat ik haar naam niet weet. Het is eigenlijk net niet beroemd zijn, zo zonder naam. Net geen fame en toch vind ik het mooi. De dood als een mysterie, een begin van een verhaal over het niet te vermijden einde. Fame als doodskist want je leeft immers voort, als je herinnerd wordt.
Eergisteren was ik op een inspiratie-avond met verschillende sprekers. Ik hoorde iemand zeggen dat als ze had geweten wat ze nu wist, ze er nooit aan begonnen was. Dat vond ik stom Cake.
Als iemand mij zou vragen: 'als je het allemaal over zou mogen doen, zou je het dan anders doen?' Zeg ik: nee! Ik zou het precies zo doen. Ik zou mijn zoektocht naar het leven met zijn onlosmakelijke dood samen met mijn blamages en tekortkomingen, fantasieën en agressie en mijn eindeloze verliefdheid op de verkeerde mannen, precies weer zo afleggen. Trots? Nee, niet vaak. Uniek? Ja, dat zeker en dat is iets om trots op te zijn.
Waar ben jij eigenlijk trots op Cake en zou jij je leven over willen doen?
In afwachting van jouw antwoord, verblijf ik, aan wal, lekker binnen met de kachel op 20.5 graden... Heerlijk, ik leef.
Je leeft als je herinnerd wordt, met of zonder '15 minutes of Fame' bij deze:
R, H, T, PvdW, J, Pxx, JB en R
In Memoriam
Geen opmerkingen:
Een reactie posten